با توجه به شایعات موجود پیرامون عینک‌های واقعیت افزوده گوگل، اپل و متا به نظر می‌رسد برخی منتظرند تا در نهایت این گجت‌های پوشیدنی جای گوشی‌های هوشمند را می‌گیرند یا خیر. این چیزیست که در بسیاری از داستان‌های علمی تخیلی هم می‌بینیم.
در حال حاضر با عینکی که به چشم می‌زنید سریع تر می‌توانید به Android Auto متصل شوید تا با گوشی‌ای که روی داشبورد نصب کرده اید. البته این احتمال درباره ابزاری چون ساعت‌های هوشمند کمتر است اما از نظر تئوری هیچ دلیلی وجود ندارد که ساعت نتواند بیشتر کارهای تلفن مانند تماس تصویری یا مرور وب را انجام دهد. با این حال موانع زیادی بر سر راه ابزارهای کاملا پوشیدنی وجود دارد که در این مطلب سیار نیوز به آن‌ها می‌پردازیم.
پردازنده‌ها: موضوع قدرت و غوطه وری
ممکن است تصور کنید بزرگترین محدودیت، مربوط به پردازنده هاست ولی از برخی جهات، در حال حاضر نقطه قوت گجت‌های پوشیدنی در پردازنده آن‌ها است. دستگاه‌هایی مانند سامسونگ گلکسی واچ ۴ دارای عملکردی نرم و روان هستند و اپل واچ سری ۷ هم قدرت کافی برای تماشای ویدیو در یوتیوب یا حتی برقراری تماس تصویری از طریق برنامه‌های جانبی را دارد.
اوضاع حتی در دنیای واقعیت مجازی یا همان VR بهتر است. Meta Quest ۲ ممکن است در حالت مستقل به اندازه اتصال به رایانه شخصی عملکرد چشمگیری نداشته باشد، اما این واقعیت که می‌توانید نسخه‌های بدون اتصال بازی‌هایی مانند Pavlov یا Superhot را در آن بازی کنید، نشانه امیدوار کننده‌ای است.
با این وجود یک مسئله اجتناب ناپذیر، فضای طراحی است. با اینکه هدست‌های VR، اگر نگوییم بیشتر، به اندازه یک تلفن همراه فضا برای پردازنده‌ها دارند. مردم از ساعت‌ها و عینک‌های واقعیت افزوده انتظار طراحی باریک تری دارند. خصوصا آن‌هایی که قرار است در تمام طول روز از این گجت‌های پوشیدنی استفاده کنند که در این حالت اندازه تراشه و در نتیجه عملکرد محدود می‌شود.
اکثر ساعت‌های هوشمند کنونی نمی‌توانند چندین برنامه را به طور همزمان مدیریت کنند. اگر به گرافیک پیشرفته سه بعدی هم اهمیتی ندهیم، باز هر دوی این‌ها چیزهای بدیهی در تلفن‌های هوشمند هستند.
پردازنده‌ها همچنین مانع حس غوطه ور شدن کاربر می‌شوند. عینک‌های واقعیت افزوده بر مبنای نمایش اشیا به واقعیت طراحی شده اند و تصاویر سه بعدی را ارائه می‌دهند؛ اما مشخصات رندرشان تا کنون چنگی به دل نزده است.
مثلا Magic Leap 2 که قرار است به زودی عرضه شود دارای میدان دید محدود ۷۰ درجه است و HoloLens 2 مایکروسافت با ۵۴ درجه، حتی میدان دید کمتری هم دارد. هر دوی این‌ها نسبت به میدان دید ۸۹ درجه Quest 2 و ۱۳۰ درجه هدست Valve’s Index VR دارای محدودیت بیشتری هستند. این اشکال، نوع برنامه‌های کاربردی AR که برای آن‌ها خوب است را نیز محدود می‌کند.
اندازه باتری
عمر باتری با نگرانی‌های پردازنده در هم تنیده‌اند. پردازنده‌های سریع‌تر انرژی بیشتری مصرف می‌کنند که این مسئله با باتری‌هایی که باید برای نصب روی گجت‌های پوشیدنی به اندازه کافی کوچک باشند در تداخل است. مهندسان یا باید عملکرد را به خاطر افزایش طول عمر باتری محدود کنند یا مشکلات به وجود آمده برای آن را بپذیرند.
این یکی از دلایلی است که چرا بسیاری از ساعت‌های گارمین می‌توانند چندین هفته دوام بیاورند، در حالی که ساعت گلکسی معمولاً باید هر روز شارژ شود. در اینجا اوضاع درباره VR بدتر هم هست: Quest ۲ برای عملکردی که ارائه میدهد، طبق مشخصاتش تنها ۲ ساعت می‌تواند بدون کابل برق یا باتری خارجی کار کند.
بنابراین در حالی که گوشی‌های هوشمند اغلب می‌توانند یک روز کامل یا بیشتر بدون شارژ کردن دوام بیاورند، عینک‌های واقعیت افزوده یا ساعت‌ها و هر چیز دیگری که کمتر از یک روز دوام بیاورند، رقبای خوبی برای آن‌ها به شمار نمی‌روند. از طرفی مردم اغلب شارژ این گجت‌های پوشیدنی را فراموش می‌کنند یا در موقعیت‌هایی قرار می‌گیرند که شارژ آن‌ها برایشان ممکن نیست.
نمایشگرهای کوچک و تعاملات محدود
قبلا درباره محدودیت میدان دید واقعیت افزوده در گجت‌های پوشیدنی صحبت کرده‌ایم، بنابراین در اینجا درباره ساعت‌های هوشمند بحث می‌کنیم: با توجه به محدودیت‌های چشم و انگشتان انسان، رابط کاربری‌ای که در ساعت‌ها به کار می‌روند باید در یک صفحه ۲ اینچی یا حتی کمتر قرار بگیرند. امروزه تلفن‌ها تقریبا ۶ برابر ساعت‌های هوشمند هستند. بنابراین حتی با وجود دستیارهای صوتی و پردازنده‌های فوق سریع، برنامه‌های ساعت ذاتاً محدود شده‌اند.
استفاده از پنل‌های اولد انعطاف پذیر یکی از راه‌های حل این مشکل است اما بستن آن به دور دست چندان مناسب نیست. حتی نمایشگرهای سامسونگ کلکسی فولد زد هم شکننده هستند.
مسئله اتصال
بر خلاف گوشی‌ها در ساعت‌های هوشمند فضای کافی برای استفاده از پورت USB-C وجود ندارد. اگر هم وجود داشت احتمالا تمایل نداشتید عملکردهای ساعت را برای اتصال به دسکتاپ به سبک Dex از دست بدهید، حتی کمتر از اتصال مستقیم با لوازم جانبی چون صفحه کلید یا SSDهای خارجی. راه‌هایی برای جایگزینی این پورت‌ها وجود دارد، اما آن‌ها عملکردی مشابه تلفن‌ها ندارند و معمولاً روی یک برند یا دستگاه خاص کار می‌کنند.
هدست‌های AR و VR معمولاً دارای پورت‌های سیمی هستند، بنابراین مانند Magic Leap اغلب می‌توانند به رایانه شخصی متصل شوند. اما مشکل طبیعی که در مورد عینک‌های AR وجود دارد این است که آن‌ها سبک و متحرک هستند بنابراین هر شکلی از اتصال سیمی می‌تواند آزار دهنده باشد.
در نهایت گزینه‌های بی سیم باید تا حدی بهبود یابند که نیازی به گزینه‌های سیمی نباشد. از طرفی بی سیم سریع، خود یکی دیگر از عوامل کاهش طول عمر باتری است. بنابراین تصور اینکه چه زمانی شاهد دستیابی به این استاندارد از گجت‌های پوشیدنی مصرفی (غیر VR) باشیم، دشوار است.
گزینه‌های کنترل
محدودیت‌های کمی در مورد نحوه کنترل گوشی هوشمند وجود دارد. اگر از دکمه‌های روی صفحه ناراضی هستید، می‌توانید کنترل‌کننده‌های خارجی را از طریق بلوتوث یا USB، شامل موس، صفحه‌کلید و گیم‌پد متصل کنید. همچنین می‌توانید از دستیارهای صوتی استفاده کنید. کنترل‌های حرکتی بدون لمس هم برای معلولان کاربردی است.
اساسا از این نظر ساعت‌ها و دیگر گجت‌های پوشیدنی نمی‌توانند همپای تلفن‌ها محسوب شوند. برای تایپ کردن، حتی یک ساعت OLED منعطف با صفحه کلید روی صفحه نمایش، نیاز به حرکت انگشتان دارد که ایده آل نیست. همچنین زمانی که نمایشگر به مچ دست شما متصل است استفاده از کنترلرهای خارجی هم اصلا منطقی نیست.
ممکن است در آینده ساعت‌ها قابلیت‌های بیشتری از آنچه در حال حاضر انجام می‌دهند داشته باشند اما فعلا برای حل این مشکل می‌توانیم فقط به به کنترل کننده‌های صوتی و لمسی ساده تکیه کنیم.
امکانات در AR و VR گسترده‌تر است، اما در حال حاضر نقص آن‌ها این است که هدست‌ها اغلب به کنترل‌کننده‌های حرکتی با تعداد انگشت شماری از دکمه‌ها وابسته هستند که تایپ کردن با صفحه‌کلید مجازی را دشوار می‌کند. ردیاب‌های دستی بدون کنترلر هم یک گزینه است اما در بسیاری از موارد فاقد بازخورد لمسی است.
خوشبختانه گزینه‌هایی برای ردیابی صفحه‌کلیدهای دنیای واقعی وجود دارد و متا در حال بررسی ابزارهای لمسی‌های جایگزین است، اما احتمالا چند سالی از معرفی استاندارد جدید برای این صفحه‌ها فاصله داریم.
آیا گجت‌های پوشیدنی از گوشی‌های هوشمند پیشی خواهند گرفت؟
در حقیقت درباره ساعت‌های هوشمند این اتفاق نمی‌افتد. آن‌ها به عنوان لوازم جانبی در کنار تلفن همراه یا به عنوان ابزار موقت در برخی موقعیت‌ها مناسب هستند؛ در غیر این صورت بسیار محدود کننده هستند. خوشبینانه ترین تعریفی که میتوان از ساعت‌های هوشمند داشت این است که محصولی است که به شما امکان میدهد بیشتر اوقات تلفن خود را کنار بگذارید.
به هر حال بیشتر مواردی که از تلفن برای آن‌ها استفاده می‌کنید ساده هستند. فقط چیزهایی مانند یادداشت برداری، بازی یا سفارش مواد غذایی است که رابط کاربری بهتری را می‌طلبد.
احتمال اینکه هدست‌های VR به جای گوشی‌ها جایگزین لپ تاپ‌ها و دسکتاپ‌ها شوند، بیشتر است. اما حتی اگر عمر باتری آن‌ها بهبود پیدا کند، طبیعتا باید در داخل خانه استفاده شوند چون هر گونه قرار گرفتن در معرض نور خورشید می‌تواند به لنزهای VR صدمه وارد کند.
عینک‌های واقعیت افزوده در موقعیت بهتری قرار دارند، اما هنوز با مشکل میدان دید، ورودی پیچیده و نگه داشتن شارژ برای تمام روز روبرو هستیم. ضمنا به دلیل صرفه مالی هنوز گوشی‌ها انتخاب‌ها جذاب تری هستند.حتی اگر تلاش‌های اپل، گوگل و متا نتیجه دهد، سال‌ها طول می‌کشد تا عینک‌های واقعیت افزوده یا دیگر گجت‌های پوشیدنی به بخشی عادی از زندگی مردم تبدیل شوند.
لینک کوتاه: